گاهی اوقات خیلی دوست دارم در بین کارهای خانه وقت باز کنم و به عبادات بیشتری بپردازم تا حداکثر استفاده را از زمان ببرم. گاهی اوقات که توفیق پیدا میکنم دعاهای مختلف و یا نماز ها را بخوانم به یاد همسرم می افتم که فرصت زیادی برای عبادات مستحبی ندارد. او مرد خانه است و وظیفه اش، کسب روزی حلال برای خانواده است. به این فکر میکنم که تمام عبادات مستحبم را به نیت هردوی مان انجام دهم. چه بهتر که او را شریک عباداتم کنم...

وقتی از سر کار به خانه می آید. هنگامی که فرصتی برای صحبت کردن پیدا میشود. با ذوق و شوق میگویم که همه اعمال مستحبی ام را به نیت هردوی مان انجام میدهم. او هم سر ذوق می آید و خوشحال میشود.

فکرم به موقعیت های دورتر می رود. از دوستی شنیده بودم که برای همسرت دعا کن. موقعیت های مختلف ممکن است برای او پیش آید. غیر از همه تلاشهایی که برای همسرت و زیباکردن زندگی تان میکنی؛ برای او دعای همیشگی هم بکن. در خوشی و ناخوشی او را دعا کن که به لطف خدا، دعای تو سپری شود و او را محافظت کند.

به این فکر کردم که اگر اعمال مستحبی را به نیت او هم انجام دهم انگار که دارم زره او را در حوادث مختلف محکمتر میکنم...

فهمیده‌ام که انتظار بی‌جایی است که توقع داشته باشی همسرت تمام راههای عشقولانه مختلف برای خوشحال کردن تو را بداند و بلد باشد انجام بدهد. عده ای می‌گویند به همسرت بگو که دوست داری چگونه خوشحالت کند یا مثلاً چگونه سورپرایزت کند یا اصلاً چطور ابراز علاقه کند. اما نظر من این است که علاوه بر گفتن کلامی، باید منِ همسر، آنطوری که دوست دارم همسرم با من رفتار کند و یا آنطور که دوست دارم خوشحالم کند و سورپرایزم کند، همانگونه عمل کنم. یعنی در عمل به او یاد دهم. 

علاوه بر این، به نظرم، خانم خانه است که خداوند سر چشمه عشق و زیبایی رفتار را در او قرار داده. چه خوب که به جای توقعات بی‌جایمان، خود سرچشمه عشق و زیبایی باشیم. رفتار زیبا از ما بجوشد و در خانه جاری شود. انگار کن که در بهشت کوچک‌مان چشمه‌ای باشد که عشق از آن می‌ترواد و کل خانه را جان می‌دهد. خدا آن چشمه را در وجود زن قرار داده است...