گاهی اوقات خیلی دوست دارم در بین کارهای خانه وقت باز کنم و به عبادات بیشتری بپردازم تا حداکثر استفاده را از زمان ببرم. گاهی اوقات که توفیق پیدا میکنم دعاهای مختلف و یا نماز ها را بخوانم به یاد همسرم می افتم که فرصت زیادی برای عبادات مستحبی ندارد. او مرد خانه است و وظیفه اش، کسب روزی حلال برای خانواده است. به این فکر میکنم که تمام عبادات مستحبم را به نیت هردوی مان انجام دهم. چه بهتر که او را شریک عباداتم کنم...

وقتی از سر کار به خانه می آید. هنگامی که فرصتی برای صحبت کردن پیدا میشود. با ذوق و شوق میگویم که همه اعمال مستحبی ام را به نیت هردوی مان انجام میدهم. او هم سر ذوق می آید و خوشحال میشود.

فکرم به موقعیت های دورتر می رود. از دوستی شنیده بودم که برای همسرت دعا کن. موقعیت های مختلف ممکن است برای او پیش آید. غیر از همه تلاشهایی که برای همسرت و زیباکردن زندگی تان میکنی؛ برای او دعای همیشگی هم بکن. در خوشی و ناخوشی او را دعا کن که به لطف خدا، دعای تو سپری شود و او را محافظت کند.

به این فکر کردم که اگر اعمال مستحبی را به نیت او هم انجام دهم انگار که دارم زره او را در حوادث مختلف محکمتر میکنم...